بررسی ایمنی غیرفعال با آنتی بادی ضد scaf استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در مدل موشی

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین یکی از پاتوژن های شایع بیمارستانی و اکتسابی از جامعه است. مقاومت آنتی بیوتیکی و پیامدهای درمانی نامناسب دلایل زیادی جهت استفاده از راهبردهای ایمنی مبتنی بر آنتی بادی ها را فراهم کرده است. هدف از این مطالعه، بررسی ایمنی غیرفعال با آنتی بادی ضد scaf استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در مدل موشی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، پروتئین نوترکیب  scafبا روش دناتوراسیون تخلیص گردید. این پروتئین به همراه ادجوانت فروند جهت تولید آنتی بادی به خرگوش تزریق شد. در ادامه آنتی بادی تولید شده علیه پروتئین scaf با دو رژیم مختلف به صورت درمانی قبل و بعد ازعفونت به موش های آلوده به استافیلوکوکوس اورئوس تزریق گردید و مرگ و میر موش ها به مدت 14 روز در مقایسه با گروه کنترل درمانی (ونکومایسین) و گروه کنترل منفی (سرم خرگوش غیر ایمن) ثبت گردید. یافته ها: موش های دریافت کننده آنتی بادی ضد آنتی ژن scaf در دو گروه با رژیم های درمانی قبل و بعد از عفونت به ترتیب موجب زنده ماندن 20 و 10 درصد از 10 سر موش مورد مطالعه گردید که در مقایسه با گروه دریافت کننده سرم خرگوش غیر ایمن (کنترل منفی) اختلاف معنی داری را نشان نداد (01/0<p). استنتاج: ایمنی زایی غیر فعال با استفاده از آنتی بادی نمی تواند به تنهایی نقش به سزایی در کنترل عفونت ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس داشته باشد. لذا با توجه به مکانیسم های دیگر سیستم ایمنی برای محافظت علیه این باکتری می توان از تحریک سایتوکاین های وابسته به ایمنی سلولی و موثر برای پیشگیری از بروز عفونت های ناشی از باکتری استافیلوکوکوس اورئوس استفاده نمود.